Суверенот молчеше. И генерално молчеше со години. Тој молчеше кога политичарите го лажеа за светла иднина. Тој молчеше додека корупцијата навлегуваше во редовите на власта. Молчеше кога правосудниот систем залута по криминалците и ги скрши неповолните. Тој молчеше, управата го играше, а градоначалниците им го средуваа семејството. Молчеше кога медицината стана трговија, а културата мануфактура. Молчеше кога училиштето исплука неписмени, а универзитетите – измислени професори.
Молчеше кога медиумите им ги сервираа ѓубрињата. Молчеше кога го удираа на вага и му ги пишуваа сметките. Молчеше, дури и на кој нашата естрада стана тажна, а нашите фудбалери – за потсмев… Потоа дојдоа вирусите – во бранови. И колку пати и да ги нарачаа маските, суверенот не замолчи: „Долу маските!“, „Ова не е демократија!“, „Ни ја ограничуваш слободата на говор!“, „Ги затвораш нашите усти!“ Па, одвреме – навреме ги откажуваа маските. Ова треба да го реши проблемот со молчењето на суверенот. Не би! Секогаш се појавуваше истиот, уште поголем проблем. Само што ги тргнаа маските, суверенот повторно молчеше – принципиелно и со години…
