Така, батка!
Ја батка, сум ти у едно страшно исчекување што се тиче за тоа дали после 30-ти ќе дојде стварно први јули. Јебига, батка, Анте обеќава да стопосто после триесетти јуни има да дојде први јули, али што знаеш, никогаш не можеш да бидеш насигурно со обеќањата на политичарите. Јербо, колку колку и да изводи дека не е политичар, Анте, батка, наступуе како политичар, снима спотови, фура у политички маркетинг, не?
Е, сега види ваму, батка, немам јас ништо против политичкиот и друг маркетинг, тоа е она што истиот тој Анте на времето го нарече „Пазар на идеи”, па некако ми доваѓа нормално да зембилот у рука утре да прикупам некое главиче салата, пет шест-кила млад грашок за у фриз и едно сто-двеста грама идеи, мелени или у зрно. Знаеш, мене, батка, без филџан не ми иде ниедна идеа у глава, а кога пишувам за весници или радио отиде на цело џезве од литар, туку и цел босански лонец со идеи.
Демек, сум за тоа на пазар да се шиткаат идеи и политика со крастајца и патлиџани заедно, али ја, батка, уште сумњам у тоа дека после триесеттни јуни ќе дојде први јули. Што можам, ебига, таква ми е религијата хумористичка – да сумњам у све и свакога, па тој бил и овој конвертабилен динар и оној наш председник владе. Све дури не видим како Унко или Кире Пијаде им прави политички спот на оние црномањасти питачи на Камени мост и околу него, све до тој момент, батка, ја не можам да бидам сигурен дека у оваа држава тргнало на подобро. Нека вика Анте што сака, па и тоа дека ни тргнало на подобро на сите, али све док ја на телевизија не видам како и питачите се фалат со своите девизни резерви и порачуваат: „Време на промени” – ја батка, нема да верувам! Така, батка!
(Остен, 1990 г.)
