Баба Роза е една од оние личности кои секогаш велеа дека е родена сама, што едноставно невозможно, нели?
Но, се знаеше дека таа е сираче од некоја од војните, така што никој не сакаше да ја посвои. Сам се школуваше и сама се вработила во сопствената фирма како единствен вработен. Се знаеше и дека никогаш немала партнер и не се маѓеше, и не ни и паѓаше на памет да го направи тоа. Таа своја осаменост ја носеше до старост и на крајот до смрт.
Роза почина сама, спокојна, во својата мала куќа, но нејзиниот живот всушност тука воопшто не завршил. Кога соседите се договараа како и каде да ја закопаат кутрата старица или се кремираат, се појави управителот на гробиштата и ги извести сите дека не треба да се грижат за тоа бидејќи госпоѓа Роза нема да ја погреба никој друг туку госпоѓа Ружа, која веќе однапред платила и договорила. Уплатила и еден убав и голем венец од ружи со порака: „Биди спокојна под твоите омилените рози, Роза“. На попот исто така му плати за своето опело, па дири и помените на 40 дена и година дена од својата смрт.
По извесно време се дозна дека Роза ја продала својата куќарка на угледен инвеститор, кој со нејзина согласност започнал со уривање на објектот и изградба на повеќекатна станбена зграда. Два стана на приземје со убав поглед на паркот и припаднаа нејзе по договор, што е едноставно невозможно, нели?
Дури ни тоа немаше да биде толку чудно во нејзиниот случај, ако баба Роза не се појавеше самата, после, некое време на предавањето на клучевите, која вели, самата да го направи тоа. Но и како доследен граѓанин да излезе на избирачко место и да гласа.
– Овие деца мораме заедно. Секогаш ќе гласам додека сум жива! – рече покојницата и го свитка ливчето со својот кандидат за новата власт, што се вкупно гледано, просто невозможно, нели?
